%0 Journal Article %T پاسداشت اصول دادرسی در داوری %J دو فصلنامه نقد و تحلیل آراء قضایی %I پژوهشکده حقوق و قانون ایران %Z 2821-1790 %A کیا, حسن %D 2023 %\ 01/21/2023 %V 1 %N 2 %P 428-447 %! پاسداشت اصول دادرسی در داوری %K اصول دادرسی %K جهات نامنصوص %K فراغ داور %K موجه بودن %K مدلل بودن %R 10.22034/analysis.2023.701518 %X رأی‌شعبه 265 دادگاه عمومی تهران از جهت‌توجه به جهات‌نامنصوص نادرستی رأی داور شایسته گرامی­داشت است. این رأی در بخشی که پاس‌داشت اصول بنیادین دادرسی در داوری را بایسته دانسته است و دربخشی‌دیگر که به‌بایستگی موجه‌و‌مدلل بودن رأی داور اشاره دارد و پاس نداشتن آنها را دستاویز نادرستی رأی داور دانسته، دقیق و درست است و این نکته که این امور از حقوق باشندگان داوری است و بی‌توجهی به آنها خلاف‌مقررات موجد حق است و حقی‌را که قانون‌گذار برای کسان شناخته مورد بی‌مهری قرار داده و این همان بند یک ماده489 قانون آیین‌دادرسی‌مدنی است. پس دادرس‌گرامی، هم در راه یافتن دستاویزها و هم در انطباق آن بر قانون، راه را به‌درستی پیموده است. در بخشی که دو بار رأی‌دادن داور را ناهمسو با بنیاد فراغ دادرس دانسته و قاعده‌پیش‌گفته را بدون نص، به‌داوری گسترش داده است از نگاه‌نگارنده ره بدرستی نپیموده و قاعده فراغ دادرس به‌گونه روان در رسیدگی دادرسان‌دولتی، در داوری جریان ندارد، چون‌داوری برپایه آهنگ و خواست دوسو بوده و از بندوبست­ رسیدگی در دادگاههای‌ دولتی‌رها می­باشد، به‌همین خاطر است که طرفین‌حتی می­توانند به‌همداستانی یکدیگر، رأی داور را کلی یا جزئی بی­اعتبار کنند و قیاس دادرسی و داوری و گسترش فرمانهای دادرسی به داوری، آن هم بدون آشکارگویی قانون‌گذار، جایگاه گمان­مندی و به‌نگاه نگارنده توجیه‌پذیر نیست. %U https://analysis.illrc.ac.ir/article_701518_9d072d9a02e8728980babf067d98d508.pdf